Hyde Park-da, insanlardan uzaqda bir ağac tapıb söykənərək yerdə
oturdum. Ən xoşuma gələn o idi ki heç kim mənə baxmırdı, başıma qara kapişonumu
qoymuşdum deyə bəlkə də məni oğlan bilirdilər qəribə yerişimnən, hörüyümü
görüncəyə qədər.
Oturub Bakıda yazdığım gündəliyimi çıxartdım.
Gündəlik də deməzdim, dualar, özümə olan sözlərim, Allahla olan söhbətlərim,
qurduğum məqsədə gedən yol xəritələri, gündəlik edəcəyim əməllər və s. Hamısın
Bakıda ora yazırdım. Onu özümlə parka götürməkdə məqsədim var idi, özümə bura
gəldiyim yolu xatırlatmaq. Çünki insan uğurunu tez unudur, hər şey tez adiləşə
bilir onunçun. Vaxtıyla nələr çəkdiyim, nə əzablara qatlaşdıqlarım və hətta
anamın mənə çəkdirdiyi əzabları belə unutmuşdum. Eric Thomas-in bu barədə
mənalı bir cümləsi var “Your success is damaging you”. (Sənin uğurun səni
zədələyir) Bu indi məndə həqiqətən belədi. Sanki 1 ildi qaçırdım, geridəydim və
sonda finish`ə çatmışam həm də qaliblər arasında və indi oturub dincəlirəm.
Amma halbuki bir finish o biri yarışın start-ı olmalıdı əgər daha da uzağa
getmək istəyirsənsə.
Dəftəri açan kimi sanki evimizin abu havasın hiss
etdim, nəmişlik çəkən otağımızın qoxusu gəldi mənə. Amma darıxdım, bilmirəm
niyə o otağı istədim birdən birə. Nə də olmasa doğmadı mənə, kasıb da olsa, şəraitsiz
də olsa, anamla eyni otaqda yatmış olsaq da məhz o otaqda gələcəyimin
xəyalların qurmuşdum, məhz o otaq məni Allahıma yaxın eləmişdi. İndi isə həmin
o xəyallara qovuşmuşdum, və bir vaxtlar bu yerlərdə olmağımın xəyalını qurduğum
o otağı istədim neyçünsə. Bəlkə də məni güclü eliyən elə o çətin şəraitim idi
ki indi məndə yoxdu deyə bu qədər həvəssizəm.. Bəlkə də elə Bakı kəndinin özü
idi mənim motivasiya mənbəyim. Zibilliyin içində olanda ordan çıxmaq üçün daha
çox çapalıyırsan nəyinki xəzinənin. İndi mən zibillikdən xəzinəyə düşmüşəm və
bu dəqiqələrimin dadını çıxartmaq və bura qədər çəkdiyim əziyyətlərin
bəhrəsindən faydalanmaq, mükafatımdan zövq almaq üçün ətalətdəyəm indi.
Mənim sıxıntımın özüdü rahatlığım. Əgər mən
sakitəmsə, danışmıramsa demək rahatam, əgər gülüb zarafat eliyirəmsə demək
yaxşı deyiləm. Çünki məni mən eliyən elə ağrılarım olub, mən acı çəkəndə əsl
mənəm, güləndə süni olduğumu özüm hamıdan ilk sezirəm və insanlar da duymasın
deyə hamıdan uzaqlaşıram. Mən təklikdə mənəm, çünki danışmağa, gülməyə, kiminsə
maraqsız söhbətlərinə maraqlıymış kimi süni reaksiya verməyə məcbur olmuram.
Mən özümlə baş başa qalanda dərk etdiklərimi analiz elədikcə zənginləşirəm,
insanların boş boş, mənim dərindən bildiklərimi mənə ağız dolusu öz başa düşdükləri
1 armudu stəkan həcmində olan dərrakələri ilə başa saldıqları zaman isə vaxt
itkimə heyfslənirəm.
Odur ki illərdi təkliyimə sarıldığım qədər heç
uşaqlıqda anamın qucağına sarılmamışam. Artıq insanlar yanımda olanda mənə yük
kimi gəlir, tez ordan uzaqlaşmaq və yenidən öz aləmimə, dünyama qovuşmaq
istəyirəm. Hətta realda görmək və danışmaq arzusunda olduğum insanla olanda
belə ondan uzaqlaşıb xəyalımda onunla danışmaq istəyirəm. Dəli deyiləm, qəti.
Sadəcə insanların beynimdə onlar haqqında yaratdığım obrazı asanlıqla korlaya
biləcəyindən əmin olduğum üçün onları xəyal dünyamda “dondurmaq” və arzu
etdiyim kimi təsəvvür eliyərək xəyalən etdiyim söhbətlərdən daha çox zövq almaq
istəyirəm. Çünki insanlar məndən nəyi alsalar da xəyallarımı ala və ya korlaya
bilməzlər, bəlkə də bu dünyada sahib olduğum tək şey də elə xəyallarımdı...
Dəftəri oxuya oxuya özümdən biixtiyar gözümnən yaş
axırdı. Yaxşı ki bura Bakı deyil və heç kim mənim nə işlə məşğul olduğumla
maraqlanmırdı. Oxuduqca bir vaxtlar heç bir ümid yerim olmayan, sadəcə arzu və
əlçatmaz xəyal bildiyim Londonda idim indi. İstədiyim azadlığım və arzuladığım
Universiti əldə eləmişdim. Ən əsası, uşaqlıqdan arzuladığım, 2 böyük
kumirlərimin (“Spice Girls” və “David Backhem”) şəhərindəydim.
Yazdıqlarımı oxuyub çox təsirləndim. Qulağımda da
“Hero’s Journey” epic musiqisi ürəyimi yandıran odun üstünə biraz da benzin
tökürdü sanki. Təsirlənmənin kuliminasiya nöqtəsinə çatdım, çünki yazımda da
artıq triumfa çatdığım yerə gəldim. Sevincim, darıxmağım, sıxıntım, fərəh və
qəmginliyim, hamısı bir birinə qarışmış müxtəlif rənglər kimi gözümün qabağına
gəlirdi və mən sanki təbiətə deyil gözümün qabağındakı rənglərin musiqiylə
yaratdığı ahənginə tamaşa eliyirdim ki birdən çox titrədiyimi hiss elədim. Hava
qaralmağa doğru gedirdi və mən soyuq torpağın üstündə olduğumdan soyuğu tez
hiss elədim. Üşütmə keçdi bədənimnən, bəlkə də bu soyuqdan çox hisslərimin
yaratdığı bir üşütmə idi. “Bu qədər silkələnmək bəsdi” deyib qalxdım ayağa. Evə
getmək istəmirdim amma soyuqda da dayanmaq pis təsir eliyirdi. Təxmini yolu
tanıyırdım ama bilmirdim hara gedib çıxır. Bel çantam çox ağır idi, kitabla
doldurmuşdum ki guya gündəliyi oxuyannan sonra oturub kitab oxuyacaqdım. Amma
beynimdəki fikirləri daşımaq ondan da ağır gəlirdi mənə. 1 illik təhsil
müddətindən sonra yenidən zibilliyə qayıtmaq qorxusu, anamın ağır sözləri, və
ən əsası hələ də arzuladığım tam ali məqsədimə çatmamağım. Düşünə düşünə
“Eminem – Through the fire” track-ini dinləyirdim. O zalım da sanki bütün
replərini mənim həyatıma həsr eliyib ki dinlədikcə cızdağım çıxsın. Artıq hava
qaralmışdı və evə getmək istəyi gəlirdi yavaş yavaş. Bu məndə sanki kəndimin
mühiti və ata anamdan qalmış yadigar bir psixoloji hədiyyədi ki hava qaralanda
avtomatik evdə olmaq refleksi yaranır. Və gözüm metro axtarmağa başladı.
Naviqasiyaya baxdım, ən yaxın metro “Victoria station” idi o da sən demə elə
solumdaymış. Yolu keçib girmək istədim metroya ama nəsə ayaqlarım gəlmirdi
dalımca. Yolu keçdim amma “Bura Bakı deyil, biraz da təkliyinlə qal” dedim özüm
özümə. Çanta ağır idi deyə belim ağrıyırdı. Kürəyimdən çıxardıb özüm də divara
söykənərək yerə oturmaq istədim. Burda bu çox adi və normal qarşılanan Bakıda
isə yalnız dilənçilərə xas formanı alıb yarı sallağı şəkildə oturdum. Başımda
qara kapişon üzümün yarısın tutmuşdu, və hava qaranlıq olduğundan da üzüm çox
güman tam aydınlığı ilə seçilmirdi. Adamlar da həddindən artıq çox, və qayğısız
rahat şəkildə, kimisi əlində gül, kimisi sevgilisi ilə qol boyun, kimisi
siqaret çəkərək, kimisi taksidən düşüb harasa gedirdi. Bir bir özümü onların
yerinə qoyurdum və sanki onların həyatlarını yaşayırdım. Hətta qollarında tatu
olan çox sərbəst şəkildə siqaret çəkə çəkə telefonla gəzən bir qızın həyatına
daxil oldum, onun sərbəstliyini hiss elədikcə damarımda qanım donurdu
rahatlıqdan, heç çıxmaq istəmirdim o obrazdan, çünki çıxıb öz bədənimə və
həyatıma qayıdanda ruhum özümə nifrət eliyirdi. Amma çox maraqlıdı ki insanlar
da mənə baxırdılar. Hətta yanında qızla gedən oğlanlar belə dönüb gözünü
çəkmədən baxa baxa keçirdilər. Öz özümə fikirləşdim yəqin deyirlər ki “yazıq
qız bu gənc yaşdan dilənçilik eliyir”...
Həm getmək və həm də orda o formada səhərə kimi
qalmaq istəyirdim və heç bir səbəb götürüb özümü orda nə saxlaya bilmirdim nə
də gedə bilirdim. Cismim getmək istəyirdi ama ruhum dartıb orda saxlayırdı.
Birdən üzbəüzdəki binaya baxdım. Hansısa şirkətin binası idi. Bina tam şüşədən
idi deyə içəridəki yanan işıqlar ofisləri tam aydınlığı ilə əks elətdirirdi.
Bakıda belə hər dəfə bu tip ofislərin yanından keçəndə ayaq saxlayıb özümü
orda, hansısa bir komputerin qabağında oturub, qara yubka və ağ köynəkdə,
gözündə eynək ciddi ciddi işlə məşğul olan təsəvvür eliyirdim. Və indi də eyni
obrazı Londonda, o binadakı stolların birinin arxasında gördüm..
Amma...
Kim bilir, indi divara söykənən bu cılız insan bir
gün Steve Jobs, ya Oprah Winfrey və ya Diana kimi əfsanələrdən olub tarixə
düşəcək? Niyə də yox? Hər şey axı insanın özündən asılıdı. Onlar da ətdən,
sümükdən, dəridən ibarət insanlar olub. Sadəcə özlərinin bu həyatda yaranmaq
məqsədlərini tapıb və var gücü ilə ona tərəf irəliləyiblər. Budur həyatda ən
böyük uğur. Yaranma səbəbini icra etmədikcə özünü küçələrdə, şəhərlərdə,
kitablarda, filmlərdə, musiqilərdə axtaracaqsan daim, tapmadıqca boşluq içində
sadəcə xəyal edərək gəzəcəksən. Və bir metronun tunelinə düşəcək qədər çətin
olacaq xəyallardan ayrılıb metronun səni real ünvanına çatdıracağını qəbul
eləmək...
Fidan Habibli
Sunday, October 19, 2014
